door Aletta Wubben
Mijn cliënt, Thomas, heeft eigenlijk geen tijd voor coaching. “Tsja, het is mijn agenda, he”, zegt hij verontschuldigend. “Die loopt vanzelf vol.”
Ik vraag hem wie dan eigenlijk de baas is over die agenda? Hij? Of de agenda? Thomas beaamt dat hij zelf de baas is. Het voelt alleen niet zo. Er zijn zoveel dingen die hij nog moet doen. Het jaagt hem voort.
Herkenbaar, toch? We praten vaak over onze agenda alsof deze een eigen identiteit heeft. Die van een slecht afgerichte hond die achter een doel aan rent. Ondertussen gaat de riem steeds strakker staan. Ook bij Thomas, die bekend staat als een geslaagd en gewaardeerd hoogleraar. Klagen doet hij niet want hij is in de bevoorrechte positie om vooral leuke dingen te doen. Toch ligt hij ’s avonds stuiterend in zijn bed. Hij heeft hartkloppingen en hoofdpijnen. Hierdoor realiseert hij zich dat er echt iets moet veranderen.
Een geluk bij een ongeluk, want veranderen doen we pas als we echt ergens last van hebben. Natuurlijk weten best dat het beter is om het rustiger aan te doen. Maar achter die hond aan rennen is eigenlijk wel zo makkelijk. Hij weet de immers de weg.
Bij Thomas is de maat vol. Hij besluit om met de hond op cursus te gaan zodat hij de riem weer in eigen handen heeft. Ik vraag hem wat hij wil bereiken. Thomas geeft aan dat hij meer rust wil en tijd voor collega’s waarmee hij graag samenwerkt. Leuke dingen doen met zijn kinderen; dineren met vrienden. Kortom: genieten van het leven.
We gaan aan de slag. Een aantal sessies verder, loopt de hond met hem mee in plaats van andersom. Hij moet nog wel eens gecorrigeerd worden, maar toch!
Wat maakt nu dat Thomas dit voor elkaar kreeg? Het is niet even simpel gedaan of uitgelegd. Waar het in de basis op neerkomt is dat Thomas de kwaliteit van zijn leven belangrijker is gaan vinden dan het doel op zich. Er is natuurlijk niets op tegen om te willen presteren, maar mag het ook leuk zijn? Zodra je het antwoord ‘ja’ is verbetert ook het resultaat.
