Terug naar overzicht
Dr. ir. Robert Hekkenberg
Wat nu als je het plezier in je werk plotseling kwijt bent? Wanneer je verantwoordelijkheden groeien, worden ook de zorgen groter. Robert Hekkenberg merkte dat het onmogelijk was om alle ballen in de lucht te houden: 'Van nature ben ik een troubleshooter. Geef het probleem maar aan mij, dan los ik het wel op. Deze manier van werken beviel prima toen het aantal taken goed te overzien was maar bleek onhoudbaar toen de verantwoordelijkheden zich opstapelden.’
Robert Hekkenberg is naast universitair hoofddocent ook opleidingsdirecteur Maritieme Techniek aan de TU Delft. Die verschillende rollen gaan gepaard met steeds meer taken en meer complexiteit: ‘De valkuil is om je dan overal verantwoordelijk voor te voelen’.
Het is het "Koning Arthur syndroom" zoals Aletta het noemt. Robert: 'Als een koene ridder storm ik het kasteel uit om de struikrover te lijf te gaan. Dat geeft controle en voldoening. Maar wat nu als er een hele bende struikrovers staat? Dan glipt het uit je handen en loop je achter de feiten aan'. Voor Robert had dat grote gevolgen. Hij liep niet meer vrolijk door het gebouw en ook zijn collega's merkten dat hij niet helemaal de collega was die ze gewend waren.
Naar een coach gaan is eigenlijk al een belangrijke eerste stap. ‘Het zorgt ervoor dat je gaat nadenken over jezelf en wat je precies wilt,’ vertelt Robert. ‘Die sessies waren dan ook heel verhelderend. Ik praatte veel, Aletta luisterde vooral. En dán vraagt ze door.'
Tijdens de sessies bespraken ze de verschillende invloedssferen. Robert: 'Ik ben geneigd om me eindverantwoordelijk te voelen voor het oplossen van een probleem, óók als ik zelf niet het laatste woord heb in een bepaalde kwestie. Door meer te reflecteren op de mate van invloed die ik heb op de gekozen oplossing voor een bepaald probleem gaat de druk van de ketel. Je accepteert beter dat je niet alles kunt oplossen. Tegelijkertijd betrek ik de mensen die medeverantwoordelijk zijn actiever bij het adresseren van problemen. Ik neem de verantwoordelijkheid niet meer in m’n eentje op m’n schouders’.
Al na twee sessies was het belangrijkste probleem op tafel. 'Natuurlijk hebben we ook over persoonlijke dingen gepraat en over "vroeger". Dat kan soms een onderliggende oorzaak zijn van hoe je met de wereld omgaat. We kwamen er wel achter dat daar de schoen niet wringt. Het gaat voor mij echt over bewustwording van hoe ik, in het hier en nu, wil omgaan met problemen.'
Dat betekent ook dat Robert zichzelf beter heeft leren kennen. 'We hebben het over het kanaliseren van emoties gehad. Dat helpt enorm bij het contact met collega's en zorgt voor een betere sfeer. Ik heb minder stress, het werkplezier gaat omhoog. Eigenlijk ben ik verbaasd hoe snel we resultaat hebben geboekt. Als je weet waar het probleem precies zit, is het ook veel makkelijker op te lossen.'
Het heeft wel een tijdje geduurd voordat Robert besloot om coaching in te schakelen maar hij had het achteraf eigenlijk al veel eerder willen doen: 'Als je twijfelt: doe het gewoon. In de academische wereld zijn mensen vaak druk met presteren en resultaten halen. Je vergeet vaak dat reflectie zo belangrijk is. Blijf er niet mee rondlopen. Als je de stapt neemt dan blijkt een probleem soms eenvoudiger op te lossen dan je dacht.’
